Onverwachts komt het overlijden alsnog…

Een nieuw blog met een persoonlijk tintje dit keer…

Mijn opa woonde al een tijdje alleen na het overlijden van mijn oma. Het was ongeveer 40 minuten rijden van waar wij wonen.

Toevallig werd er in onze woonplaats een nieuw appartementencomplex gebouwd waar zorg geleverd kon worden. Mijn vader vindt dit wel iets voor mijn opa, ze zeggen altijd oude bomen moet je niet verplaatsen, maar in dit geval ging het goed. ????

Mijn opa staat open voor de verhuizing, het voordeel is dat hij dan dichter bij ons is, dat hij de woonplaats gaat verlaten waar hij zijn hele leven maakt niet heel veel uit, hij is 90 jaar op dat moment.

Heel dapper vind ik, al ben ik op dat moment ook nog veel jonger. Mijn opa laat alles gebeuren en de dag van de verhuizing komt dichterbij. Hij komt op de zevende etage en vindt het uitzicht prachtig. Als hij bezoek krijgt, neemt hij ze ook graag mee naar de 16e verdieping, daar heb je een mooi uitzicht over de woonplaats en omgeving. 

Hij maakt snel contacten, gaat elke dag eten in het verzorgingshuis, hij loopt er de eerste jaren met de rollator naartoe, na een aantal jaren wordt het lopen minder en gaat hij met de pendelbus.

Mijn opa doet vaak mee aan activiteiten en verveelt zich niet snel, dus de verhuizing was geslaagd. Hij vindt het ook fijn dat je altijd aanspraak hebt, omdat er altijd wel iemand even langskomt of je komt iemand in de hal tegen als je naar beneden gaat met de lift.

Nu hij dichterbij woont, komen wij ook wel vaker, maar als je vaker komt, verwachtte mijn opa dat we dan ook vaker kwamen en het begint op te vallen dat hij “smoesjes” bedenkt zodat wel kwamen. Maar eigenlijk was het nooit op een vervelende manier. Ik kon de humor er wel van inzien. Het is zelfs zo, als ik binnenkom, stond de tv erg hard aan, hij hoorde mij dan niet binnenkomen. Ik bleef weleens observeren en hij kwam gewoon van de bank af, maar als hij mij dan zag, zei hij altijd: “Ach kind, ik ben zoooo slingerachtig.” Even later was het ook spontaan weer over.

Mijn opa kon altijd heel mooi over de oorlog vertellen, ik luisterde geboeid, hoe hij vertelde dat ze onderduikers hebben gehad in de kelder en dat dan de Duitsers aanklopten met de woorden: “Aufmachen…”

Dat is mij altijd bijgebleven, zij hebben die oorlog van dichtbij meegemaakt. Elk jaar met dodenherdenking denk ik ook aan mijn opa. Aan zijn verhalen en hoeveel impact dit heeft gehad.

Zo denk ik ook terug aan zijn laatste week.

Mijn opa was inmiddels bijna 97, hij voelt zich niet zo lekker. De huisarts denkt aan een griepje en waarschijnlijk ook een beginnende longontsteking. Mijn opa geeft aan niet meer naar het ziekenhuis te willen en hij vindt het mooi geweest. “Laat mij maar”, zei hij.

Mijn opa kwam in bed en elke dag zakte hij wat verder in slaap en op den duur kregen we ook geen contact meer met hem. Mijn ouders, broers, schoonzus en ik, waren veel bij hem. Het was fijn bij elkaar te zijn en dit voor opa te kunnen doen.  Hij glimlachte weleens als we zaten te praten, dus blijkbaar kreeg hij nog van alles mee.

Het werd vrijdag, ik had een bijzonder gevoel over mij, kon het niet plaatsen. Wij als kleinkinderen waren alleen bij opa, mijn ouders zouden wat later komen. Toen die er waren, gingen wij even naar de supermarkt, ondanks alles moest er toch ook gekookt worden. Net of mijn opa heeft gewacht tot dat moment, we waren net bij de kassa en toen belde mijn vader naar mijn broer, het was volgens mijn vader afgelopen.

Wij liepen terug en in de lift stond ook de huisarts, hij fluistert in mijn oor dat mijn vader had gebeld. Ik knik, ik weet het.

Inderdaad als wij de slaapkamer in komen is mijn opa inderdaad overleden. Ik denk: dit heb je op je eigen manier gedaan. Het is goed zo.

Mijn opa net geen 97 jaar geworden, maar wat heeft hij nog genoten van zijn laatste jaren na de verhuizing.